Waarom is het Nederlands in Suriname uitgegroeid tot de officiële taal en gebruiken travestieten in Indonesië het Nederlands als geheimtaal? En waarom gaven de Vlaamse missionarissen in Belgisch Congo liever les in de Congolese talen dan in het Frans? Taalschrift graaft de taalpolitiek in de ex-kolonies op.
Mms-bericht ontvangen van Dries, stagiair. Foto van koe in wei. “Zie hier een onverwachte treinhalte. Geen idee hoe lang nog. Verveel me stierlijk.” Mijn reply: “Dat is Beuh voor jou! THX. Bespaart mij rit naar je stageplaats.”
Studenten Carolien, Stephanie, Katrijn, Bart en Toon spelen ‘Van: Nu naar: Straks’, een theatervoorstelling voor kinderen. In de zaal zitten onverwachts ook oud-klasgenoten Nathalie en Sofie. Nathalie: “Ik las uur en plaats op het Facebook van de docent. Hij was überenthousiast over jullie.”
Een tekst lezen, dat kunnen Vlaamse en Nederlandse jongeren wel. Maar doen ze het ook graag? Volgens internationaal onderzoek is leesplezier ver te zoeken. Zeker de boekenlijst op school blijkt een en al treurnis. Welke boeken grijpen jongeren bij hun nekvel?
Als je dan toch een verdienste van Kaddafi moet noemen, is het de aandacht die hij heeft weten te vestigen op de spelling van eigennamen, namelijk hoe weinig eenheid daarin vaak zit. Neem tien kranten en je komt vijf of zes verschillende spellingen van de naam Kaddafi tegen: Kadafi, Kadaffi, Kadhaffi enz.
Het gaat bij spellingvariatie in eigennamen veelal om namen uit talen waarin een ander schrift wordt gehanteerd dan ons Romeinse schrift, al schijnt Kaddafi ook in het Arabisch geen unieke schrijfwijze te kennen.
Tot de jaren tachtig kon je op elke radiozender wel een hoorspel beluisteren. Daarna werd het minder populair. Dankzij mp3-speler en iPod keert het genre langzaam terug en de radio doet ook weer mee. Straks zelfs met Stieg Larsons ‘Millennium'.
Precies tien jaar geleden bewezen onderzoekers van de Universiteit Antwerpen voor het eerst dat ons eigen geheugen ons ongewild dt-fouten doet schrijven. Met haar masterscriptie gaat Lien Van Abbenyen nog verder: datzelfde geheugen zorgt er ook voor dat we dt-fouten bij het nalezen laten staan. Kunnen we deze duivelse val dan niet vermijden?
De regels voor d en dt zijn heel eenvoudig, maar toch zondigt iedereen ertegen: van schoolkind tot student, van journalist tot professor. Hoe komt dat?
